‘Ik lijk misschien sterk, maar ik heb een zacht hart’
‘Ik ben opgegroeid in Libanon, maar mijn wortels liggen in Armenië. Ik ben trots op mijn wortels, ze hebben mijn reis door het leven verrijkt. In het verleden heb ik veel risico's genomen. Niet uit vrije wil, geloof me, maar zo is mijn leven nu eenmaal verlopen. Mijn hele leven staat in het teken van het nastreven van mijn doelen en het volgen van mijn dromen.
Mijn vader overleed tijdens de Libanese burgeroorlog. Ik was toen nog een meisje en zag hoe mijn moeder de grote verantwoordelijkheden overnam. Opgroeien onder deze omstandigheden, zonder mijn vader, heeft me gemaakt tot wie ik vandaag ben; een succesvolle, werkende vrouw en een zorgzame moeder en grootmoeder.
Toen ik 14 was, moest ik van school. Mijn moeder kon het schoolgeld niet meer betalen, niet voor mij en ook niet voor mijn broers en zussen. Ik was er kapot van toen mijn moeder het me vertelde. Mijn opleiding was alles voor mij, mijn leven. Het was de enige manier waarop ik een toekomst kon opbouwen. In plaats van naar school ging ik samen met mijn moeder werken in een naaiatelier.
Maar ik had geluk, misschien had ik een beschermengel die over me waakte. Op een dag zag ik namelijk een aankondiging over opvoedingshulp voor gezinnen in nood. Ik zei er tegen mijn moeder niks over, ik wist dat zij zich erdoor overweldigt zou voelen. Ik vroeg een goede vriendin van onze familie om steun. Zij was zo vriendelijk om met mij mee te gaan, zodat ik mijn aanvraag kon gaan invullen.
Mijn aanvraag werd goedgekeurd en ik kon weer terug naar school. Alle kosten werden volledig gedekt. Pas toen alles geregeld was, vertelde ik het aan mijn moeder. Ze was erg trots dat ik dit initiatief had genomen en dat ik alles op zo'n verantwoorde manier had geregeld. Op school was ik een van de topstudenten.
Op mijn 18e was ik klaar met school en trouwde ik. Door de burgeroorlog in Libanon moesten mijn man en ik vluchten. We gingen naar de Verenigde Arabische Emiraten en daar werd mijn eerste zoon geboren. Ik keerde terug naar Libanon met een 4 maanden oude baby en besloot mijn droom na te jagen. Ik schreef me in voor de Rafic Hariri School of Nursing aan de American University of Beirut. Mijn man moedigde mij aan deze stap te zetten: ‘Droom het, doe het, faal niet. Maar als je denkt dat je zult falen, doe het dan niet.'
Ik faalde niet, maar slaagde voor de opleiding. Nu ben ik een gediplomeerd verpleegster op de Intensive Care Unit in het Hayek ziekenhuis. Dit betekent heel veel voor me, het is mijn humanitaire missie. Onze patiënten lijden vaak en hebben veel pijn. Soms hebben ze niemand om voor hen te zorgen. Ze zijn helemaal alleen. Sommigen brengen de moeilijkste dagen van hun leven, of zelfs hun laatste dagen, op onze afdeling door. Ik probeer hen altijd te troosten, er voor hen te zijn. Ik lijk misschien sterk, maar geloof me, ik heb een zacht hart.
Als ik thuiskom van het werk, probeer ik me op te laden. De beste manier om dat te doen is tijd door te brengen met mijn dochter en mijn kleinkinderen. Deze momenten zijn onbetaalbaar.
Ik kan de gebeurtenissen van 4 augustus 2020 nog steeds niet bevatten. Ons leven veranderde van het ene op het andere moment. Het was een donkere dag in de geschiedenis van Libanon.
Op het moment van de ontploffing, waren we in onze woonkamer in Gemmayze. We hoorden de explosies en de ramen sprongen uit elkaar. Ik rende als een bezetene naar mijn kleinkinderen, om ze te beschermen. Wij waren een van de gelukkigen. We hadden slechts lichte verwondingen. Maar we raakten wel allemaal diep getraumatiseerd. Mijn kleinzoon Alex weigerde zelfs een tijdje te eten en hij moest in therapie om te herstellen van het trauma. Beiroet heeft veel moeilijke tijden doorgemaakt, maar deze keer was het anders. Deze ontploffing was nog erger dan de oorlog.
We zijn niet gestopt met vechten en dat gaan we ook niet doen. Het leven is hard voor ons. Als het op burgerschap aankomt, hebben vrouwen en mannen nog steeds geen gelijke rechten. Er is ook een loonkloof, om maar een van de problemen te noemen waarmee we te maken hebben. Het is een uitdaging, omdat vrouwen zo veel taken hebben en we compromissen moeten sluiten. Vrouwen kennen de echte betekenis van opoffering. Wij werken erg hard om het welzijn van de mensen om ons heen veilig te stellen. Wij zijn degenen die basismedicijnen voor ons gezin regelen. En we bidden voor de veiligheid van onze geliefden.
Mijn moeder had de beste probleemoplossende vaardigheden en ze was een warm mens. Ze steunde ons door dik en dun. Ze was er altijd voor ons. Wat koester ik mijn herinneringen aan haar. Deze herinneringen laten mij beseffen dat ik dankbaar moet zijn en naar de positieve kant van het leven moet kijken. Mijn advies voor de jongere generaties is om die positieve houding over te nemen.’
