'Door vriendelijkheid, liefde en samenwerken wordt de wereld beter’
De naam Sakina betekent in het Arabisch ‘gemoedsrust’. Dat is precies hetgeen waar de 72-jarige Sakina uit Syrië al jaren naar op zoek is. Haar leven is een rollercoaster geweest en zelden heeft ze gemoedsrust gehad.
‘Ik ben een eerlijke vrouw, zowel tegenover mezelf als tegenover anderen en ik heb een stalen wil. Mijn ouders dwongen mij te trouwen met mijn neef, die blind en doof was. Na mijn huwelijk werd mijn leven moeilijker. Om in mijn levensonderhoud te voorzien, moest ik op een boerderij werken. Met alles wat ik had, met al mijn energie en al mijn kracht, zorgde ik voor mijn gezin.'
Gevlucht voor de oorlog
In 2015 kwam de oorlog in mijn stad Maarret El Nu'man en werd ik gedwongen te vluchten. Mijn jongste zoon kwam terecht in een vluchtelingenkamp aan de Syrisch-Turkse grens. Ik besloot om bij mijn andere zoon te gaan wonen, die in Libanon werkte. De omstandigheden waren daar op dat moment beter.
Ik begon aan een nieuw hoofdstuk in mijn leven en moest mijn stempel drukken op een voor mij onbekende plaats. Dit was niet de eerste keer dat ik voor een uitdaging kwam te staan. En ook niet de eerste keer dat ik die zonder steun moest aangaan. Deze uitdagingen hebben mij sterk en veerkrachtig gemaakt. Ik heb in mijn eentje 2 zonen en 3 dochters opgevoed. Inmiddels ben ik oma van 16 kleinkinderen. Hun vooruitgang middenin deze onstabiele wereld, hun doorzettingsvermogen om gelukkig te zijn en een eigen gezin te stichten, betekent echt geluk voor mij.
Mensenrechten
Ik ben een groot voorstander van hervormingen op het gebied van de mensenrechten. Wij als vluchtelingen worden beroofd van onze basisbehoeften. Onze menselijke waardigheid wordt niet erkend. Dat is gewoon onaanvaardbaar. Waarom moeten we dit allemaal doormaken? Is het niet tijd om onze levensstrijd te laten rusten? Zodat we kunnen ademen en genieten van een vredig leven? Waardig leven is een fundamenteel mensenrecht en wij eisen het op.
Ik ben altijd gedreven geweest door het gevoel erbij te horen. Ik heb nog steeds hoop. Wanneer ik communiceer met mijn kinderen, mijn buren en mijn familie, herbeleven we onze herinneringen. We hebben regelmatig videogesprekken, hoewel het nooit voelt alsof het genoeg is. Ik mis de knuffels van mijn dochter.
Vrouwen gelijkwaardig
De afgelopen jaren heb ik me voortdurend ingezet voor de rechten van de vrouw. De keuzes die ik heb gemaakt en de acties die ik in mijn eigen leven heb ondernomen, zijn het duidelijke bewijs dat vrouwen gelijkwaardig zijn aan mannen. Ongetwijfeld kunnen mannen en vrouwen dezelfde taken vervullen en kunnen zij beiden beslissingen nemen over belangrijke zaken. Alles begint met ons geloof. Geloof is het enige wapen dat ons kan helpen om op te staan nadat we gevallen zijn.
Wat de waarden betreft, zij vormen het fundament van elke samenleving. Ik heb mijn kinderen geleerd dat ze onafhankelijk moeten leven en altijd bereid moeten zijn om verantwoording af te leggen. In mijn leven was niet slechts 1 vrouw een rolmodel voor mij: elke strijdende vrouw leerde me een les.
Ouderen zijn een zegen
In onze gemeenschap worden ouderen als een zegen beschouwd, omdat ze zoveel geheimen van het leven hebben. Die hebben ze verzameld uit hun eigen bitterzoete ervaringen. Vroeger in Syrië kwamen we samen in onze 'Hara', onze buurt. We bereidden onze traditionele maaltijden, zetten luide Arabische muziek aan en hadden inspirerende discussies.
We namen het allemaal voor lief totdat we alleen nog maar herinneringen overhielden. Al mijn vrienden benijdden me om mijn tuin. Ik kweekte rozen en andere weelderige planten. Mijn tuin was als een adembenemend schilderij. Hier ben ik nu, op ons nieuwe balkon. Ik heb wat aromatische kruiden geplant. Op sommige kostbare momenten voelt het alsof ik terug ben in mijn vredige tuin in Syrië.
Betere wereld
Ik geloof dat we aantrekken wat we verkondigen. Ik streef momenteel naar een gezonde levensstijl en jaag graag de kleine, gelukkige momenten na. Mijn levensmotto is dat vriendelijkheid, liefde en samenwerking de wereld een betere plek zullen maken.’