'Wat er ook gebeurt, ik blijf andere mensen dienen en helpen’
‘Tegenwoordig zijn shortcuts de trend. We kiezen voor de makkelijke weg en we zijn voortdurend op zoek naar geluk. Maar we idealiseren geluk en we verwarren comfort, glamour en rijkdom vaak met succes en vervulling. Ik geloof dat het leven mooi en zinvol kan zijn, zelfs als je middelen beperkt zijn.’ Dit is hoe Cecilia uit Roemenië haar leven leidt.
Vanaf haar geboorte was het leven van Cecilia – nu 56 jaar – direct al niet makkelijk. Ze woog slechts 1200 gram. De artsen dachten dat ze het niet zou halen en adviseerden haar moeder om Cecilia in het ziekenhuis te laten. Als ze het zou overleven, zouden ze haar op de hoogte brengen. Cecilia's moeder vertrouwde op haar eigen instinct en nam de kleine baby naar huis. ‘Mijn moeder zorgde voor me en wat nog belangrijker was, ze bad voor me. Tot op de dag van vandaag is mijn moeder mijn belangrijkste vrouwelijke rolmodel. Ze leerde me hoeveel opoffering, pijn en liefde het kost om 7 kinderen op te voeden', vertelt Cecilia.
Communisme
‘Veel van mijn dromen werden in mijn jonge jaren verpletterd. Tijdens het communistische regime waren de middelen schaars en er waren nauwelijks mogelijkheden om een goede opleiding te volgen. Mijn ouders konden het schoolgeld niet meer betalen en ik moest stoppen met school. Daarna probeerde ik kapper te worden, maar ook dat lukte niet. Uiteindelijk keerde ik terug naar mijn geboortestad Negresti en ging werken in een breifabriek.’
Cecilia's leven was ook na haar jeugd niet makkelijk. Haar ouders weigerden haar een tijdlang te zien, omdat ze getrouwd was met Paul. Hij was lid van een evangelische beweging en Cecilia sloot zich tot onvrede van haar ouders aan bij zijn kerk. Ook had de Roemeense in die periode 3 miskramen en verloor ze bijna haar oudste kind. ‘Maar ondanks alles wat er in mijn persoonlijke leven gebeurde, bleef ik anderen helpen en dienen.’
Cecilia en haar man Paul wonen in Vaslui, een van de meest onderontwikkelde en kansarme regio's in Roemenië. In dit gebied is veel armoede en ook tegenwoordig is het moeilijk hier een goede opleiding te volgen. De onderlinge banden in families en gemeenschappen zijn zwak. De inwoners hebben hun hoop verloren.
Hulp aan kwetsbaren
Paul is erg begaan met de mensen om hen heen. Hij is toegewijd aan de behoeften van anderen. Dat was voor Cecilia niet altijd makkelijk. Paul was vaak op pad en daardoor minder betrokken bij zijn gezin. Toch steunt de Roemeense haar man bij zijn hulp aan de kwetsbare mensen in hun omgeving.
‘Paul is zo vol leven en hij praat graag met andere mensen. Als we gaan wandelen, stopt hij altijd en praat met iedereen die we tegenkomen. Meestal een hele tijd... We zijn nooit met z'n tweeën. Tenzij we in een andere stad zijn, ver van hier. Hij houdt ervan mensen te ontmoeten, hen te leren kennen en te bezoeken. Vooral de ouderen, de zwakken en de behoeftigen. Dus dat is wat we doen. We maken wandelingen door de wijken van Negresti om uit te zoeken wie onze hulp nodig zou kunnen hebben. We koken voor hen en van tijd tot tijd nemen we hen mee naar huis, om hen te voeden en te wassen.’
Evangelie delen
Toen het echtpaar begon met het helpen van deze mensen, begrepen ze dat ze dit niet konden doen zonder het evangelie te verspreiden. 'We nodigden mensen uit in ons kleine appartement en we spraken met hen over geloof en God. Een leraar uit Iasi gaf Engelse taalles. Nog steeds komen we 3 keer per week bij elkaar om te praten en daarna delen we altijd een maaltijd’, legt Cecilia uit.
Leven verbeteren
In de afgelopen jaren werden honderden mensen opgevangen in het huis van Cecilia en Paul. Zelfs in de tijd dat de middelen schaars waren en het echtpaar boodschappen op krediet moest kopen. Het leven van veel mensen werd zo verbeterd. Het echtpaar hielp hen alcoholisme, armoede en misbruik te overwinnen. En als gevolg daarvan verbeterde ook het leven van hun familieleden en uiteindelijk zelfs van de gemeenschappen waarin deze mensen leefden.
Gebed als oplossing
Soms viel het bieden van hulp Cecilia zwaar en wilde ze er het liefst mee stoppen. ‘Er zijn momenten geweest dat ik bereid was om alles op te geven en ergens anders heen te gaan. Niet iedereen die we hielpen, stelde dat op prijs. Sommigen berokkenden ons en anderen zelfs schade en leed.’ regelmatig had Cecilia het gevoel dat ze niets meer te geven had.
Maar te midden van deze pijn was er altijd een oplossing, de rode draad in haar leven van dienstbaarheid: gebed. ‘God bracht me naar een plaats waar ik de aarde voelde schudden door mijn gebeden. Ik vertelde Hem alles over mijn pijnen en de zorgen die ik in mijn hart had samengebald. Hij zou mijn hart weer vullen en de volgende dag zou ik wakker worden als een ander mens.’