Malkaa (61)

“Ik groeide op met zeven broers. Eén werd dokter, de ander officier in het leger, een ander politieagent. En ik? Ik was altijd buiten, druk bezig in ons boerenbedrijf. Ik trouwde met een fantastische man die alles voor me overheeft en sterk is. Ik werd moeder van een zoon en zes dochters. Toen mijn zoon geboren werd was ik zó gelukkig.

In de afgelopen veertig jaar verloor ik mijn zeven broers aan conflicten in Irak, en mijn zoon aan leukemie. Hij overleed in de nacht. Ik heb mijn dochters niet gewekt, en ik heb niet gehuild. Maar ik dacht steeds: Je had kunnen zijn als mijn broers. Je had dokter kunnen worden, officier, je had je zussen kunnen beschermen.

Ik liet mijn dochters studeren. Ze trouwden met goede mannen, maar ze kunnen voor zichzelf zorgen als dat moet.

Ik werd onzeker door mijn verliezen. Dus ik werkte. Buiten, binnen, hard en veel. Tot we drie jaar geleden moesten rennen voor terreurstrijders. Ik belandde in dit dorp, waar ik geen land heb, geen tuin. En nu ik binnen zit, thuis, thuis, thuis, is er geen afleiding meer voor mijn verdriet. Alle gevoelens en gedachten van de afgelopen veertig jaar overstromen mij. Ik wist niet hoe ik dat verdragen moest. Uiteindelijk ben ik God maar gaan vertellen over mijn gemis, mijn verdriet. Langzaam maar zeker bad ik ook voor hoop, voor bescherming. Nu bid ik voor moslims, yezidi’s, christenen, voor dieren die mishandeld worden. Ik kan je niet uitleggen hoe, behalve dat God nu eenmaal God is, maar ik heb daarin vreugde gevonden, geluk.

Ik moet nu huilen. Dat kon ik twintig jaar geleden niet, toen ik mijn zoon verloor. Verdriet en geduld waren vijanden van elkaar. Nu zijn ze samengekomen in mij. En ik voel me sterk en zeker van mezelf. Omdat ik weet dat wat er ook gebeurt, ik mijn geduld niet meer verliezen kan.”