Mary (42)

“Ik trouwde met mijn echtgenoot toen er tussen ons geen liefde was.”

 

Mary heeft haar man afgewezen, toen hij haar ten huwelijk vroeg. De herinnering maakt haar aan het schateren. “Ik had al tegen vier anderen nee gezegd! Ik ben intelligent, bak het lekkerste brood... ik zeg niet zomaar ja. Op advies van mijn broer heb ik me bedacht. ‘Ik weet dat je nog niet van deze man houdt,’ zei hij, ‘maar hij is echt, echt goed.’

 

Mary huilt, als ze vertelt hoe haar man haar leerde liefhebben. “Ik had een zieke moeder van wie ik meer hield dan van wie dan ook. Ik verzorgde haar en sliep met haar in één bed. Haar laatste en grootste wens was om mij te zien trouwen en ze kocht alles om te zorgen dat ik een mooie bruid zou zijn. Ze heeft mijn bruiloft niet gehaald, en dat heeft me gebroken. Ik gaf al haar cadeaus voor mijn bruiloft weg en ik kon mijn trouwdag niet vieren. Ik rouwde er om.”

 

“Een week voor de bruiloft, bracht mijn man me naar zijn moeder toe. Hij zei: ‘Breng Mary naar de mooiste winkels, en koop àlles wat ze mooi vindt. Ik wil dat ze niets tekort komt.’ Terwijl ik constant aan mijn moeder dacht, dacht hij aan mij. Die dag besloot ik: Onder mijn dak zal het jou aan niets ontbreken. We zijn van elkaar gaan houden door op elkaar te leren leunen.”

 

“Mijn man kan niet meer voor me zorgen zoals hij dat wil. Door het conflict in Irak is ons huis twee keer vernield, en is hij zijn whiskey-bedrijf verloren. Andersom kan ik hem geen sfeervolle plek meer geven zoals vroeger, niet altijd koken wat hij het liefste eet. Maar als hij in de stad is belt hij me altijd op: ‘Ik zie iets moois, wordt je gelukkig als ik het voor je koop?’ Ik zeg dan nee, maar ik doe bij hem hetzelfde. Ik bak elke dag vers brood, want dat kan ik betalen. Ik stoffeer de meubels, want dat kan ik zelf. Ik heb geleerd dat kracht om door te gaan te vinden is in zelfopofferende liefde. Ik kan leven zonder al mijn spullen van vroeger. Maar het verliezen van de liefde zou me verscheuren.”