Buhar (56)

Oooohh mijn echtgenoot! Ik ken hem mijn hele leven al. Vanaf de dag dat we samen naar buiten werden gestuurd om schapen te houden. We verveelden ons stierlijk, dagenlang in het veld. Hij maakte me aan het lachen. We joegen soms uit verveling de schapen op. En we dansten. Als we te verlegen waren om buiten de dansen, dansten we in de schuur.

Maar toen bedacht hij mijn ouders om mijn hand te vragen. Ik zei nee! Hij had natuurlijk gezien hoe bedreven ik ben in het aansturen van een huishouden, en hij kwam een tweede keer terug. En toen een derde. Bij de vierde keer moest hij huilen. Ik heb uit compassie ja gezegd, en zo is het begonnen.

Precies toen mijn man drie jaar lang moest vechten in het Iraakse leger, kreeg ik onze eerste twee zoons. Ik leefde als een single moeder. Ik voedde de kinderen op met mijn familie, en runde ons bedrijf in mijn eentje. Zonder mijn man voelde ik een soort droefheid. Gek, want een jaar eerder kon ik maar niet wennen aan getrouwd zijn, aan hem om me heen hebben, aan nieuwe routines. En nu was ik ineens aan hem gehecht.

Ik was gehecht geraakt aan hem dansen, met hem zingen, en grappen maken. Wil je dat ik voordoe hoe ik danste? Nee! Nee, ik kan nu niet voor je dansen. Het voelt niet juist. We kennen mensen die kinderen zijn verloren aan terroristen, onze huizen en ons verleden zijn vernield. De tijd voor zingen en feestvieren is niet nu, er is teveel gebeurd.