Julia (31)

‘Mijn droombruiloft om te stylen – en dan laat ik geld even achterwege, hè – is er een in verschillende tinten wit. Ik zou de muren helemaal behangen met stoffen in diverse tinten en texturen. Ik vind decoreren met stof fantastisch, omdat het zo’n rijk gevoel geeft. Ik zou een witte loper op de vloer leggen, de tafels versieren met witte stof, en de stoelen ook. De bruid – het zou te gek zijn als ik zelfs haar jurk mag ontwerpen – zou ik een eenvoudige jurk aanraden. Simpele vormen, elegante witte stof, deels bewerkt met stiksels en pareltjes, en deels glad.

Onze dominee zei vroeger: ‘Meisjes hoeven niet verder te studeren na de middelbare school. Ze moeten trouwen en dan krijgen ze kinderen.’ Ik wilde eigenlijk ontwerpster worden en bruiloften decoreren. Maar dat kwam er niet van. Mijn man vroeg me ten huwelijk toen in achttien was. Ik was niet verliefd op hem. Toch voelde ik in mijn hart: dit is hém. Ik zei ja. Het zijn de tegenslagen en uitdagingen in ons leven die ons hebben geleerd hoe je van elkaar houden kunt.

Mijn zwangerschappen waren alle drie pittig. Mijn gezondheid ging telkens rap achteruit en ik had medische hulp nodig. Die konden we niet betalen, omdat geen van ons tweeën werk vond. We hebben elkaar leren liefhebben doordat we elkaar nodig hadden. Mijn man is in die tijd ontzettend lief en zorgzaam voor me geweest.

We hebben nu drie kinderen. Soms twijfel ik of Oekraïne wel de juiste plek voor hen is. Onze economie biedt weinig perspectief, en nu is er de oorlog. Dat vind ik heel erg. Ik wil dat zij beter kunnen leven dan ik. Ik wil dat ze kunnen studeren, kunnen reizen.

Vorig jaar bedachten mijn man en ik een wild plan. We zouden onze auto verkopen en van het geld een visum en tickets kopen om in Zwitserland een paar maanden bessen te gaan plukken. Van het geld wilden we ons huis repareren en studiegeld opsparen. Het was zo’n spannende beslissing! Toen we besloten hadden dat we het zouden doen, bleek de auto veel te oud om genoeg geld op te leveren. Nu verkopen we hem in onderdelen om van te leven. Het was voor mij een diepe teleurstelling.

Ik broed nu op een nieuw plan voor ons gezin. Dat heb ik geleerd: dat je de drang kunt voelen om op te geven, maar dat dit nog niet betekent dat je dat ook moet doen. Ik blijf geloven, ook voor mijn kinderen. Ik geloof dat zij gaan studeren. Ik geloof zelfs dat ik op een dag professioneel bruiloften zal decoreren. Soms doe ik er al eentje. Het doet me goed dat ik je niet precies kan zeggen hoeveel dat er inmiddels zijn geweest. Dat betekent dat het er meer dan tien zijn. Ik weet dat ik mijn droombruiloft ooit ga stylen. Wanneer kan ik je niet zeggen, maar ik voel het.’