‘Twaalf is een gekke leeftijd. Iedereen verandert nogal. Dat zie ik aan mijn vrienden. Sommige worden ineens heel serieus, en andere extreem kinderachtig. Ik ben er achtergekomen dat het slim is om de juiste persoon te kiezen op het juiste moment. Als ik ergens over wil praten, zijn mijn kinderachtige vrienden een beetje vermoeiend, dus dan ga ik naar de serieuze. Maar als ik wil lachen moet ik juist lekker met hen afspreken.
Ik verander zelf ook. Maar hoe precies vind ik bij mezelf moeilijker om te zeggen. Ik vind andere dingen belangrijk, merk ik. Als kind vond ik goede cijfers bijvoorbeeld heel belangrijk, want anders werd mijn moeder bezorgd en de juf ongeduldig. Maar nu ik twaalf ben heb ik ontdekt dat de ene leraar om niks al een acht geeft, terwijl de ander nooit een acht geeft, ook al heb je keihard gewerkt. Ik denk dat als je ergens wilt komen in het leven je natuurlijk je school moet afmaken, maar dat je vooral moet weten welk pad je zelf wilt bewandelen.
Ik weet zeker welk pad ik wil bewandelen: ik wil cartoonist worden. Niet eentje die tekent op papier, maar een animator die films tekent. Laatst las ik dat voor die opleiding wel honderd aanmeldingen binnenkomen per vier plekken. Dus je moet heel goed zijn. Allereerst heb ik meer oefening nodig in tekenen, en ten tweede fantasie. Op school heb ik vorige week nog een animatie gemaakt. Mijn hoofdpersoon was prinses Purpletska. Ze moest een wedstrijd houden met een wolk in wie het beste en het snelste bij de maan kwam. Ik heb prinses Purpletska laten winnen.’
Karina is gevlucht voor de oorlog in Donetsk en bouwt nu een nieuw leven op in een andere stad in Oekraïne.
Behind the scenes
Neem een kijkje achter de schermen van Portraits of Power met: