Amani (34)

Amani. Als ze je ontvangt, kom je in een warm bad. Ze maant je te gaan zitten en komt even later met lekkere hapjes binnen. Met zachte hand dringt ze aan: eet! Er gaat een imponerende vrouw schuil achter haar rustige voorkomen. ‘Ik was een verwend kind dat helemaal niks kon toen ik trouwde. Nu heb ik een oorlog en kanker overleefd, en heb ik een goed huwelijk met een man die voor vrouwenrechten staat.’

Toen ik vijftien was had ik nog nooit ergens over nagedacht. Niet over wat ik wilde met mijn leven, niet over een opleiding, niet over wat het betekent om een vrouw te zijn en al helemaal niet over verantwoordelijkheid. Ik wilde ook niks leren. Ik kon lezen en schrijven en ik vond het prima zo. Ik was niet geïnteresseerd in een studie om een carrière op te bouwen, en niet in huishoudelijke zaken om een gezin te kunnen runnen. Ik vond het wel lekker dat alles voor me werd gedaan.

Op mijn vijftiende werd ik verliefd. Ik viel voor een elf jaar oudere man die volwassen was en mij kon beschermen. Ik voelde me veilig, en dat was dat. Ik wilde trouwen. Ik stopte met school, koos mijn eigen jurk, we vierden een groot feest, en daar hield het wel zo ongeveer op met de plannen die ik had. Het was mijn man die besloot dat ik terug zou gaan naar school. ‘We kunnen het betalen’, zei hij, ‘en ik vind het belangrijk voor jou.’ Zo is hij. Hij is een man die met liefde kookt of schoonmaakt als ik moe ben – aan het begin van ons huwelijk deed hij dat nog vaker, zodat zijn ouders niet zouden ontdekken dat ik dat allemaal niet eens kon.’ Ze lacht. ‘Hij wil geen kokkin of schoonmaakster, maar een vrouw die zijn gelijke kan zijn. Iemand met wie hij samen beslissingen kan nemen. En met geduld en respect heeft hij me geholpen om die vrouw te worden.

Ik kreeg kanker, en de oorlog in Syrië begon. Te midden van dat alles werd ik moeder van vier kinderen en moest ik samen met mijn man een gezin opbouwen, een visie vormen voor onze kinderen, een voorbeeld zijn. Ik ben wijs geworden. Ik heb geleerd wat liefde is. Mijn man is daarin altijd voorop gegaan, maar ik heb mijn verantwoordelijkheid genomen. Waar ik zelf mijn school totaal niet serieus nam, praat ik mijn dochter de oren van haar hoofd over het belang van schoolwerk. Geen denken aan, dat zij met school stopt voor een huwelijk!

In plaats van aan mijn man te gaan hangen, heb ik geleerd hem lief te hebben. Toen ik bijvoorbeeld moeder werd van onze eerste zoon wist ik niks van baby’s verzorgen – hij moest alles doen. Maar ik heb niet gedacht: dit is wel makkelijk. Ik heb van hem geleerd. Toen mijn man ziek werd kon ik ook hem verzorgen. En toen ik ziek werd door de kanker, zorgde hij voor mij.

Mijn medicijnen trekken momenteel een grote wissel op onze financiën. We willen absoluut onze kinderen niet van school halen vanwege het schoolgeld, want hun toekomst betekent alles voor ons. Toch is het nu zover dat de oudste gestopt is om te gaan werken. Mijn man kan dat niet meer door ziekte. ‘Mam, pap, jullie hebben ook altijd alles voor ons gedaan,’ zegt mijn zoon.

Ik hoop zo dat mijn zoon besluit terug te gaan naar school, maar tegelijkertijd ben ik trots op het gezin dat mijn man en ik hebben opgebouwd. Ik wilde mijn kinderen altijd leren hoe ze voor elkaar kunnen zorgen. Dat begint met zelf het goede voorbeeld te geven. De Libanese bevolking is altijd vriendelijk voor ons geweest – van de huisbaas tot de groenteman. Maar weggaan uit Syrië gaf me toch het gevoel dat ik een vis was die het water verliet voor droge grond. Syrië was mijn tweede moeder. Ik kon er als vrouw ’s nachts probleemloos over straat, het leven was niet duur, ons huis was fijn, onze geliefden woonden dichtbij. Weggaan betekende drie jaar lang vluchten van plek naar plek. Nu hebben we onderdak, maar krijgen we de financiële touwtjes nauwelijks aan elkaar geknoopt. Dat mijn zoon nu voor ons zorgt is gek genoeg ook een bevestiging dat onze opvoeding is geslaagd.

Ik ben een vrouw geworden met een gezin dat mij steunt door alles heen, en die sterk genoeg is om heel moeilijke beslissingen te nemen voor haar gezin, als dat nodig is. Mijn enige zorg is mijn ziekte. Blijft het goed gaan met mij? En wat gebeurt er met hen, als dat niet het geval is? Over mijn ziekte heb ik geen controle, dat is nou typisch iets waarvoor je geen verantwoordelijkheid nemen kunt.’