Asmaa (21)

‘De oorlog heeft me gered. Want door de oorlog hoefde ik niet te trouwen.

Vanaf mijn twaalfde begon het: de huwelijksaanzoeken. Ouders van jongens en mannen vroegen mijn ouders of ik kon trouwen. Mijn ouders zeiden altijd nee. Ze wilden wachten tot de oorlog voorbij was – we dachten dat het een jaar zou duren ongeveer – zodat ze daarna in alle rust een goede man konden vinden. Ik deed het goed op school en zou eerst maar eens naar de universiteit gaan om voor psycholoog te leren. Het leek me mooi om steeds meer van het gevoel van mensen te weten te komen, snap je?

Toen de oorlog uitbrak, werden veel vrouwen en meisjes ontvoerd. En omdat het zo gevaarlijk was voor vrouwen, lieten veel ouders hun dochters nog jonger trouwen. Simpelweg voor hun veiligheid. Ook mijn leven veranderde omdat ik vrouw ben. Mijn school ging dicht en ik kon de straat niet meer op. Dat eeuwige binnenblijven en thuiszitten is misschien wel de meest schokkende verandering in mijn leven geweest. Maar waar andere ouders hun dochters uithuwelijkten om hen te beschermen, kozen mijn ouders voor een heel andere aanpak.

Het idee ontstond bij mijn broer. ‘Jullie moeten het land verlaten,’ zei hij tegen mijn ouders, ‘en Asmaa meenemen. Dan is ze veilig.’ Mijn ouders stemden ermee in, maar mijn broer besloot dat hij zelf zou achterblijven in Syrië, en dat verscheurde mijn moeder. Mij ook, ik huil om hem en ik kan niet beschrijven hoe het voelt om degene te zijn om wie ons gezin uit elkaar is gerukt.

Het grootste verschil – en ik vind het een leuk verschil – tussen Syrië en Libanon is dat vanuit de traditie waar ik vandaan kom vrouwen niet uit mogen gaan. Dat deden alleen de jongens. Maar hier in Libanon is het prima als vrouwen uitgaan en deel uitmaken van het sociale leven. Dat zet vrouwen zo veel meer in hun kracht. Mijn geloof onderdrukt geen vrouwen en meisjes, maar de traditie, geruchten en al dat soort dingen houden ons tegen!

Ik ben zo blij, dat ik niet jong heb hoeven trouwen! Mijn familie denkt ook anders over het huwelijk door de oorlog. Ze zijn meer op hun hoede, als een man me ten huwelijk vraagt. Waar komt hij vandaan? Hoe leeft hij? Inmiddels is er een man door de strenge selectie gekomen’. Ze lacht als ze dat vertelt en voegt eraan toe: ‘Dat betekent dat ik hem mag zien, zodat ik erover kan nadenken of ik een leven met hem wil.

Mijn vader heeft dingen meegemaakt in zijn jeugd, waardoor hij psychologische problemen heeft. Hij maakt zich overal zorgen over. Nu ik ouder ben zie ik dat mijn moeder hierdoor de sterkste van de twee moet zijn. Zij zorgt overal voor, zij draagt de eindverantwoordelijkheid voor ons gezin. Hoewel ik net zo’n sterke vrouw wil zijn als zij en ook mijn man wil helpen en verantwoordelijkheid wil dragen, zoek ik wel een man met een sterker karakter dan mijn vader. Want ik zie dat het voor mijn moeder niet goed is om deze positie te moeten innemen; ze heeft het idee ontwikkeld dat zij voor alles en iedereen moet klaarstaan, dat ze altijd moet helpen. Ik wil daar terughoudender in kunnen zijn. Dus nu ik deze man leer kennen let ik op: kan hij verantwoordelijkheid dragen? Kan hij voor voldoende inkomen zorgen? Kan hij zich opofferen voor zijn familie? Als hij dat doet, zal ik ook alles geven wat hij nodig heeft.

Als ik nu naar de droom kijk die ik als meisje had, dan was het in Syrië veel gemakkelijker om die droom te bereiken. Als vluchteling is het heel lastig om ook maar iets te bereiken. Ik droom niet meer over een toekomst als psycholoog – ik denk meer na over mijn visie voor een gezin. Ik zal mijn eigen kinderen, als ik die krijg, de basis van het leven leren. Goed onderwijs vind ik belangrijk, maar ook discipline. Ze moeten leren wat een goede moraal is. En anderen respecteren – Libanees of Syrisch, dat maakt niet uit. Ze moeten vrij blijven van racisme.’