Batoul (21)

Mensen zeiden vroeger weleens dat ik net een jongen was. Ik was een stoer meisje. Ik hield niet van poppen of barbies. Ik wilde in bomen klimmen met mijn broer, en voetballen met de jongens. Mijn moeder is ook altijd al een stoere vrouw geweest. Ze is onafhankelijk, ze heeft zelfvertrouwen, ze is niet bang en ze huilt nooit. Dus waarschijnlijk heb ik dat van haar.

Ik dacht altijd dat ik later stoer zou leven doordat ik mijn eigen kleding- en schoenenmerk zou oprichten. Ik houd van kleding en schoenen, en ik heb er mijn eigen kijk op. Wie bepaalt bijvoorbeeld dat schoonheid hem zit in hoeveel make-up je op je gezicht smeert? Als je het mij vraagt kun je heel mooi zijn juist door geen make-up te dragen. En door simpel gekleed te gaan in goed ontworpen jeans en tops; het liefst van katoen – ik vind katoen een heel mooie stof. Ik houd van robuuste, rauwe schoonheid. Ik dacht altijd: als mijn bedrijf staat, wil ik zelf het model zijn van mijn eigen merk.

Ik leid nu een heel stoer leven, vind ik. Maar het ziet er wel anders uit dan ik gedacht had. Ik verkoop schoenen in een winkel in Libanon. Wat kan ik ervan zeggen? De oorlog maakt dat je je plannen moet veranderen. De ene dag besloten mijn ouders dat we zouden vluchten; de volgende dag waren we al in Libanon. Dat was een hele omschakeling. Ons huis is vernietigd, Libanon ruikt heel anders dan mijn thuisregio in Syrië, ik heb niet meer dezelfde kansen. Maar ik vind dat ik daar heel goed mee omga. Ik verkoop de schoenen van een ander, maar ik onderhoud wel mooi mijn ouders met mijn salaris. Ik ben van mijn werk gaan houden. Vooral van de sportschoenenafdeling. Sportschoenen zitten comfortabel en ze zijn leuk. Als ik een dag niet ga, vind ik dat geen prettig gevoel – dan mist er iets.