Faida (32)

“Ik zou mezelf beschrijven als vriendelijk. Lief.”

 

Faida, kunstdocent en moeder, heeft openheid over zich. Ze leidt je door haar gesnoeide tuintje met kinderspeelgoed. Ze installeert je op haar grote hoekbank. Ze zet een tafeltje bij je neer, laat je kiezen tussen thee of koffie, houdt een schaal met verpakte chocolaatjes voor je neus. Ze kijkt je recht aan als ze met je spreekt. Recht boven haar hoofd staat “2017” op de muur geschreven met glitterslingers in groen, rood en goud. Ze heeft een dochtertje van 9, een zoontje van zes, en een man met grote groene ogen die cola serveert nadat zij hem een knipoog heeft gegeven.

 

“Op een dag in Mosul, zetten terroristen een pistool op zijn hoofd, en dwongen hem onze auto af te staan terwijl onze kinderen erbij waren. Ik besefte ineens: Als ik hem verlies, heb ik niets. Hij is mijn alles.”

 

Haar huis voelt veilig. In elke hoek kussentjes met pailletten, tekeningen aan de muur, knuffels op de vensterbank. Maar als je Faida’s dochter vraagt wat zij het leukst vindt aan haar moeder zegt ze: “Mamma’s make-up.”

 

Faida krijgt lichtjes in haar ogen: “Temidden van alle onzekerheid in Irak, wil ik dat mijn dochter opgroeit tot een sterke vrouw. Dat betekent dat ik haar boven alles moet liefhebben, zodat ze zelfvertrouwen krijgt. Als we winkelen laat ik haar zelf alles uitkiezen, als we knutselen vraag ik wat zij mooi vindt. Toch wil ze alles hetzelfde als ik. Ik ben gaan geloven dat schoonheid enorm krachtig is. Dus ik verzorg mijn huid, mijn haar, mijn wenkbrauwen, mijn nagels. Als moeder moet ik daar echt voor kiezen, want het voelt soms alsof er geen tijd overblijft om voor mezelf te zorgen. Mijn man moedigt me altijd aan. Hij zegt: Hoe zwaar je dag ook was, welk verdriet je ook draagt, als je er mooi uitziet voel je je altijd beter.”