Hala (23)

‘Wist je dat het veel moeilijker is om grappig te acteren, dan om gewoon te acteren? Vroeger op school voerden we theaterstukken op, en er was altijd wel een grappig personage dat gespeeld moest worden. Die rol kreeg ik. Ik vond het leuk en ik was goed, maar uiteindelijk wilde ik een carrière in de media. Televisie, het liefst. Mijn theaterdocent moedigde me aan. Ze zei dat ik netjes en zelfbewust sprak. ‘Ga een talkshow leiden voor politici!’, riep ze. Vooral als ik weer eens in discussie ging over een of ander onderwerp en mensen niet met rust liet met mijn vragen. Maar weet je, ik houd niet van politiek. En ook niet van het soort televisie dat nu gemaakt wordt. Ik vind de shows goedkoop en de kwaliteit slecht.

Ik moet eerlijk zeggen dat het misschien niet eens uitmaakt of ik iets met televisie wil of niet. Werken in de media is niet veilig, hier in Libanon. Mijn familie heeft het liever niet, en zelfs al zouden ze me steunen: je hebt een kruiwagen nodig om aan zo’n baan te komen. Snap je wat ik bedoel? Ik ken niemand die mijn kruiwagen kan zijn. Dus ik heb die droom moeten loslaten.’

Het is niet moeilijk om je Hala voor te stellen als boegbeeld van een televisieshow. Ze is scherp. Als zij praat, houden anderen hun mond en luisteren naar haar. Ze is een vrouw die onder je huid kruipt.

‘Ik heb een andere keuze gemaakt. Ik werk als docent en studeer ook bijna af als leerkracht. Dat is best pittig, want zo goed gaat het niet met dit land. Scholen zijn niet goed, en ik zie aan kinderen dat ze niet gelukkig zijn. Vooral kinderen met een beperking raken mij. Zij kunnen zo veel bereiken. Ik ga met hen op bezoek bij allerlei mensen – wezen, ouderen, vluchtelingen. Ik merk dat de kinderen zich heel graag willen inzetten voor anderen en ze aandacht willen geven. Ik hoop zo voor hen dat de toekomst dit ook mogelijk maakt. Op dit moment is een opleiding bijna onbetaalbaar. Zelf heb ik twee banen om de mijne te betalen. En als ik naar mijn vrienden kijk: ook zij studeren en werken hard, maar ze vinden geen baan of salaris die bij hun niveau passen. We bereiken niets en komen nergens. Maar ik geloof dat alles gebeurt met een reden. Dat God te vertrouwen is. En dat blij zijn een keuze is. Ik heb geleerd om blij te zijn, ongeacht mijn omstandigheden. Daardoor treed ik zelfs mijn problemen met een lach tegemoet. De beste dagen komen nog. Ik ben daar echt van overtuigd.

Ik kijk nog steeds naar talkshows, maar dan alleen die met vrouwelijke presentatoren. Ik houd van sterke vrouwen, vandaar. Mijn moeder heeft me altijd geleerd dat een sterke vrouw hard werkt, zich niet uit het veld laat slaan en zichzelf opoffert voor haar familie. En van al mijn ambities staat dat laatste momenteel het meest op de voorgrond voor mij: familie. Dat komt door mijn ouders, die houden zo puur en echt van elkaar. Niet vanwege geld, een huis of omstandigheden. Maar om wie de ander is. Dat is zeldzaam tegenwoordig en het zorgt voor een basis waardoor wij thuis bijvoorbeeld heftig kunnen discussiëren, maar aan het eind van elke dag altijd samen lachen en onze problemen met elkaar delen. We weten allemaal: als een van ons een probleem heeft, doen we er allemaal alles aan om te helpen dat op te lossen. Dit gezin maakt dat ik zelf ook naar zo’n gezin verlang.

Ik ben verloofd, hè! Kijk dit is hem, hij is mijn alles. Hij is knap, hij zorgt voor me, hij daagt me uit. Hij gaat voor mij door het vuur. Voor ons verlovingsfeest heb ik zelf mijn jurk gemaakt. Als we gaan trouwen wil ik geen groot feest met alles en iedereen, maar een vrolijk feest met de mensen van wie ik houd, funky muziek, mooie bloemen. En ik ben de prinses met het kroontje.’