Hallah (53)

“In Mosul had ik een eigen gynaecologiepraktijk, die bekend was in de hele stad. Maar ik  moet er niet aan denken om ooit een nieuwe praktijk op te zetten.

“Ik had mijn werk lief en mijn naam was bekend in de hele stad. Ik verzorgde christelijke vrouwen, moslimvrouwen, yezidi-vrouwen, iedereen. Je moet weten dat bijna iedereen in Mosul elkaar de ruimte wilde geven, op een paar na. En die paar mensen hebben ons leven verwoest. Het breekt mijn hart, om te zien wat er met Mosul gebeurd is in de afgelopen jaren. Mensen denken dat ISIS de stad heeft vernietigd, maar Mosul is sinds 2004 onveilig. Voordat ISIS kwam, hebben terroristen mijn man al eens gekidnapt losgeld laten betalen voor zijn vrijheid. Ogenschijnlijk leidden wij een normaal leven, maar was altijd bang dat mijn kinderen niet meer thuis zouden komen na schooltijd.”

“Mijn hart is gebroken toen ISIS mijn oom en zijn drie kinderen hebben omgebracht. We vluchtten de stad uit. We vestigden ons in een dorpje niet ver bij Mosul vandaan. Mijn man man en ik investeerden ons spaargeld in een nieuwe praktijk en een woning. Een maand later viel ISIS ons dorp binnen en vernielde het allebei. We zijn naar de stad Dohuk gevlucht, en hebben nooit meer omgekeken. Voor het eerst in twaalf jaar slaap ik hele nachten door. Ik ben hier veilig, ik was vergeten hoe dat voelt”

“Ik wil geen derde praktijk opzetten. Ik kan niet nog eens iets opbouwen dat misschien weer wordt vernield. Ik heb me aangemeld bij een noodhulporganisatie, Dorcas, en werk als dokter bij hen in dienst. Mijn droefheid verdwijnt achter de rijen wachtende Iraki’s. Ze zijn mijn lotgenoten, mijn familie. En zij zijn de enige antidote tegen mijn gevoel dat alles hopeloos is. Het kan me niet schelen dat ik soms honderd mensen moet helpen in een paar uur tijd. Ik ben één van hen.”