Helen (25)

“Ken je de Iraakse architect Zaha Hadid? Iedereen in Irak zei dat ze ongetalenteerd was. Maar ze deed wat ze wilde en werd wereldberoemd. Zij is mijn heldin.”

 

Helen wil niet op de foto. “Je weet nooit wanneer terroristen je zoeken.” Ze heeft kleine handen met lange vingers en sterke, roze nagels, waarmee ze dagenlang getekend heeft, tijdens haar studie Architectuur aan de universiteit van Mosul.

 

“Het eerste jaar vond ik architectuur maar niks. Tot ik met vormen, materialen en constructies, dingen begon te bouwen in mijn hoofd. Er ontstonden hele steden, ik werd de beste van mijn jaar. Professoren beloofden me: Jou gaan we werk geven. Daarna werd de universiteit platgebombardeerd en ging het niet door.”

 

“Het is soms moeilijk voor me om niet teleurgesteld te raken. Zes jaar lang studeren en de beste zijn, betekent in Irak blijkbaar niet dat je werk vindt. Ik overweeg weleens om Irak te verlaten. Ik weet hoe het Westen over me denkt: Immigrant. Gelukszoeker. Maar ik zou het Westen met mijn kennis kunnen opbouwen. Dat is wat ik geloof.”

 

“Tegelijkertijd denk ik: Ja, maar Irak dan? Hoe wordt dit land weer mooi? Ik heb mijn oude professor gebeld en gezegd: ‘Terreur heeft onze universiteit vernietigd. Architectuur kan hem nog mooier herbouwen dan hij al was. De lokalen waren donker, laten we grotere ramen maken, die uitkijken over een tuin.’ ‘Helen,’ zei hij, we kunnen het samen ontwerpen. Maar Mosul is gevaarlijk, weet je zeker dat je dit wilt doen?’ Ik zei: ‘Meneer, om mijn visie te kunnen verwezenlijken zal ik de universiteit met eigen ogen moeten zien. Dus laat maar weten wanneer u tijd hebt. Mijn visie is te  groot om bang te zijn.”