‘Ik heb mijn hele leven met kinderen gewerkt. Eerst met tieners. Daarna met peuters. Kinderen zijn zo leuk. Ze zijn eerlijk, en als ik een paar richtlijnen geef om te leren, leer ik daarna altijd meer van hen dan zij van mij. Ik moet ze op straat ook altijd even groeten, of over de haartjes strijken. Mijn dochter zegt dan: ‘Mam! Dat is niet jouw kind, ze kennen je niet eens.’ Maar kinderen trekken van nature naar me toe. Ik denk dat het komt doordat ik op hun level kan denken en communiceren. Ik heb mijn knieën versleten omdat ik zo vaak bij ze op de grond zit.
Kinderen zijn ook een pijnlijke liefde voor me. Als je iets toestaat om dicht bij je hart te komen kan het ook moeilijk zijn, heb ik gemerkt. Als kinderen geen veiligheid, geen vertrouwen, geen structuur krijgen, dan lukt het hun niet om te leren. In mijn klas geef ik daar prioriteit aan, maar ik merk dat veel ouders in Oekraïne worstelen met hoe ze hun kinderen dat thuis ook kunnen geven. Dat kun je hen niet kwalijk nemen. Zelf hebben ze dat vaak ook niet gehad.
Daarom nodig ik ouders vaak uit. Tijdens het middagslaapje van mijn peuters train ik ouders in opvoeding, in pedagogiek. Ik leer hun hoe je kunt omgaan met je kind als het boos is, hoe je routines aanbrengt en ritme in het gezin. De boom is daarbij mijn favoriete illustratie.
Eerst teken ik er één met ongezonde wortels. Dan leg ik uit: als iets moet groeien uit wortels van alcoholverslaving, agressie, geldproblemen, wanorde – dan wordt het ziek.
Daarna teken ik een boom met goede wortels en leg uit: als iets kan groeien uit wortels van veiligheid, wijsheid en vertrouwen wordt het gezond en mooi. Dan kunnen er zelfs vogels op de takken rusten, of kan er fruit aan groeien.
Ik zie dat ouders in Oekraïne niets liever willen dan een goed gezinsleven. Ze hebben alleen mensen nodig die uitleggen en voorleven hoe dat werkt.’
Behind the scenes
Neem een kijkje achter de schermen van Portraits of Power met: