Maram (10)

Ze komt uit Sinjar, het dorp waar in 2014 vijfduizend mannen zijn vermoord door een terreurgroepering. Maar haar vader leeft.

“Hij is docent en zit bij me als ik mijn schoolwerk maak. Ik kan naar hem toe als ik over dingen nadenk. Zoals: Wat is er gebeurd in Sinjar? Waarom wonen we daar niet? Hoe is het met onze oude buren? Mijn vader vertelt me dat mensen daar geholpen worden. Dat we ooit teruggaan, en een nieuw huis bouwen.”

Maram woont nu ergens anders in Irak. Haar huis is vol. Een oma wiegt een baby in een bedje. Twaalf kinderen zitten in een deuropening. Drie jongens stoeien op de trap. Maar Maram is  een soort pilaar van rust. Ze raapt pennen op die vallen, een tas die rondslingert, en draagt hem voor je. Na een uur observeren legt ze haar onderarm op je knie, haar hoofd tegen je bovenarm, en geeft die ontwapenende blik die alleen kinderen kunnen geven: Ik vertrouw jou.

“Er is niemand op de wereld die meer van mij houdt dan mijn vader. Vorige week kocht hij een groen t-shirt met glitters voor me, met een blauwe jeans, en hij zei: Dit zal je heel mooi staan. Mijn buren riepen: Maram, wat ben je prachtig! Ik voel me zeker over mezelf door hem, door hoeveel mijn vader van mij houdt. Maar weet je wat gek is? Tegelijkertijd kan niemand mij verdrietiger maken dan hij. Ik ben niet verdrietig omdat ik Sinjar mis. Of mijn oude kleren, of mijn barbies. Ik ben verdrietig als ik mijn vader zie huilen.