‘Voor mij voelt het als een zonde, om niet te delen van wat mij gegeven is’
Kijk eens omhoog naar de hemel. Wat zie je? Donkere wolken, donder en bliksem? Of een heldere, blauwe lucht? Het leven van mensen is net als het weer. Er zijn goede tijden én er zijn slechte tijden.
Als we terugkijken, herinneren we ons meestal de moeilijke tijden. We vertellen de verhalen van de moeilijke momenten, omdat de impact op de een of andere manier altijd groter lijkt. Maar iemand die vriendelijk en dankbaar is, vergeet de slechte tijden en herkent de goede tijden. Iemand als de 72-jarige Ecaterina uit Roemenië.
Ecaterina heeft in de meer dan 70 jaar van haar leven veel zonnige periodes meegemaakt, maar ook veel donkere dagen. Haar familie kwam oorspronkelijk uit Hongarije. Zij woonden in Transsylvanië, een regio die vroeger tot het Oostenrijks-Hongaarse keizerrijk behoorde.
Onderdrukking
Van 1947 tot 1989 regeerde het Roemeense communistische regime het land. De communistische partij controleerde elk aspect van het leven en de mensen leefden in angst te worden aangeklaagd of te worden verraden. Veel Roemenen werden onderdrukt, gedeporteerd of geëxecuteerd.
De mensen waren arm en de middelen waren schaars. Als studente kon Ecaterina zich maar een klein extraatje veroorloven. Af en toe kon ze zichzelf trakteren op iets lekkers, zoals een snoepje of gebakje. Vrije tijd was zeldzaam. Tijdens het communistische regime werkte iedereen van maandag tot zaterdag. En op zondag werden mensen vaak gevraagd om vrijwilligerswerk te doen.
Er waren tijden dat Ecaterina haar oudste dochter maar één keer per week zag, omdat het meisje bij haar grootouders op het platteland woonde. ‘Het was niet gemakkelijk, maar we klaagden nooit. God beschermde ons altijd. Daarom voelden we de zwaarte niet. We voelden ons juist gesterkt.’
Geloof
Ecaterina's leven heeft altijd om haar geloof gedraaid. Van jongs af aan leerde ze van haar ouders om haar om vertrouwen op God te stellen. Ze leerde ook van hen dat er meer is dan angst. Door deze lessen was Ecaterina in staat haar leven te leiden met kracht en dankbaarheid in haar hart. Die kracht ervoer ze ook als het moeilijk was om haar geloof te belijden.
Zowel Ecaterina als haar man Attila werkten als leraar en konden hun geloof niet vrij uiten tijdens het communistische bewind. In die tijd was de Orthodoxe Kerk de staatskerk in Roemenië. Andere kerken waren door de overheid verboden. Ecaterina en Attila bleven desondanks de diensten in hun eigen gereformeerde kerk bijwonen. Ze werden verschillende keren verraden aan de politie.
Dit schrikte het echtpaar niet af. Integendeel, het vergrootte hun verlangen meer te weten te komen over God. Ecaterina en haar man werden onder andere geïnspireerd door priesters die terugkeerden uit de kampen voor dwangarbeiders. Nog steeds leest het echtpaar dagelijks trouw uit de Bijbel, bezoeken ze elke ochtend de samenkomsten en delen ze hun geloofsvreugde met anderen.
‘Het geloof in God is ons dagelijks brood. We danken ons bestaan aan Zijn genade alleen. We zijn levend en gezond dankzij die genade. Ondanks de vele ontberingen in ons leven, zijn onze kinderen met Gods hulp uitgegroeid tot verantwoordelijke en volwassen volwassenen.’
Zorgen voor anderen
Ecaterina's geloof heeft haar leven en wie zij is gevormd. Het helpen van anderen is voor haar erg belangrijk. Als lerares heeft zij veel generaties opgeleid. Als moeder en echtgenote heeft zij haar gezin verzorgd en beschermd. Als christen heeft zij de mensen in nood geholpen. Altijd heeft zij ruimte in haar hart gevonden om te zorgen voor de ouderen, de zwakken en de eenzamen. En dat doet ze tot op de dag van vandaag. ‘God heeft me zoveel gegeven. Deze gaven die ik heb gekregen, dragen ook een verantwoordelijkheid met zich mee. Voor mij is het een zonde om niet te delen van wat mij gegeven is.’
Voedsel voor de ziel
Je zou denken dat Ecaterina het op 72-jarige leeftijd wat rustiger aan zou willen doen. Maar niets is minder waar. Elke maand reist ze samen met Attila naar Almas, in de provincie Salaj. Daar delen ze aan ouderen verzorgingspakketten uit. Als ze niet in Almas is, belt ze de ouderen op om te horen hoe het met hen gaat. Ecaterina zorgt er altijd voor dat ze tijdens haar bezoeken genoeg tijd heeft voor iedereen. Ze brengt niet alleen voedsel voor het lichaam, maar ook voor de ziel. Ze brengt hoop en vriendelijkheid.
Ecaterina mag dan degene zijn die anderen helpt, zij voelt zich juist degene die gezegend is. Een van de oudere vrouwen die zij verzorgde, was verlamd en kon al bijna 13 jaar niet meer uit bed komen. Deze vrouw was een voorbeeld voor Ecaterina, omdat ze ondanks haar situatie altijd op God bleef vertrouwen en geduldig bleef.
Samenwerken
In het omzien naar anderen speelt de kerkelijke gemeenschap een grote rol. ‘Er is een gezegde hier in Roemenië die luidt: ‘Er is een dorp nodig om een kind op te voeden’. Zo denk ik ook over onze kerk. Als deel van een gemeenschap is het veel gemakkelijker om uit te kijken naar mensen in nood en hen te bereiken.’
Ecaterina voelt dat het doel in haar leven meer is dan alleen anderen helpen. 'Mijn levensdoel is mensen op te beuren, banden en relaties te smeden en te delen in elkaars zegeningen. Het is soms moeilijk, deze manier van leven. Maar ongeacht je leeftijd, status of geslacht; er zijn geen excuses om een ander mens niet te dienen. Als God ons koestert, mogen we onszelf niet onderschatten.’
Haar leven was misschien niet gemakkelijk, maar Ecaterina gelooft dat ze, dankzij haar geloof, haar leven lang altijd de wind in de zeilen heeft gehad. En dat alles wat zij heeft gegeven vrucht zal blijven dragen van de dankbaarheid die uit haar hart overvloeit.