Roula (30)

Als je haar vraagt hoe ze zichzelf zou beschrijven, hoeft ze niet lang na te denken. ‘Ik ben zachtaardig, sterk, geduldig. Ik houd van het leven en ik ben koppig.

Pierre en ik trouwden vroeg in de avond met de gordijnen dicht, zodat je buiten niet kon zien dat er een feest was. Het was oorlog in Aleppo en we trouwden midden in de stad. Alles was anders dan normaal. Mijn trouwjurk had ik al dagen van tevoren opgehaald. Dat doe je gewoonlijk de dag voor je bruiloft, maar wij wisten niet wat er zou gebeuren en misschien had ik anders geen jurk. Ons feest kon niet tot ’s avonds laat duren, want daarvoor was het niet veilig genoeg. Maar we zijn wel los gegaan. Helemaal. Normaal dans je op een bruiloft, maar ons dansen was geen gewoon dansen. Wij hebben gesprongen en het leven gevierd, want die avond kon het tenminste nog.

Elf jaar geleden, toen ik als stagiaire werkte, vertelden al mijn collega’s daar over ene Pierre, wie hij was, wat hij deed – Pierre dit, Pierre dat. Ik had hem nog nooit gezien, nooit gesproken, en ik had geen idee wie hij was. Tot die Pierre mij uitnodigde voor een feestje, zogenaamd met collega’s en vrienden. Die collega’s en vrienden kwamen alleen niet... Zijn plan werkte wel, want sindsdien zijn we samen en na negen jaar zijn we getrouwd. Dat is nu vier jaar geleden.

Ik trouwde tijdens de oorlog en ik werd zwanger tijdens de oorlog. Net als met het trouwen, ging ook met zwanger zijn alles anders dan normaal. In het gewone leven ga je voor controle naar de dokter; ik moest naar de dokter om te kijken of de baby nog leefde, nadat ik thuis een bombardement had meegemaakt. Normaal maak je een babykamertje klaar; ik stond glasscherven te vegen toen de ruiten uit ons huis sprongen. Doorgaans begint de bevalling spontaan, maar wij planden een keizersnee want in de oorlog weet je niet zeker of de dokter anders wel op tijd bij je thuis kan zijn.

En toen werd Marita geboren. Midden in de oorlog. Het gevoel toen ik haar in mijn handen had is onbeschrijfelijk. Ik kan de liefde voor Pierre beschrijven. Ik kan de liefde voor mijn ouders beschrijven. Maar de liefde voor Marita, die kan ik niet beschrijven. Toen ik na de zwangerschap weer ging werken, werkte ik in een gevaarlijk gedeelte van Aleppo. Als ik thuiskwam van mijn werk nam ik Marita in mijn armen en dan huilde ik – ik was opnieuw veilig thuisgekomen en had er weer een dag bij gekregen.

Op een dag werd de generatie van Pierre opgeroepen voor het leger. Een vriend van ons, die inzage in de oproeplijsten had, waarschuwde ons dat Pierres naam ook genoemd kon gaan worden. We kozen een vluchtdatum en regelden een chauffeur om naar Libanon te reizen. De chauffeur zegde af. Normaal gesproken stel je zo’n onderneming dan uit om rustig iets anders te regelen. Maar het was oorlog en ik had geleerd om naar mijn intuïtie te luisteren. En mijn intuïtie zei: wegwezen. We vonden een andere chauffeur en vertrokken die dag alsnog. Vijf dagen na onze aankomst in Libanon belde de vader van Pierre: Pierre was opgeroepen voor het leger. Ze waren aan de deur geweest. We wisten dat er geen weg terug meer was. De deur naar Syrië was dicht. We zouden iets moeten maken van het leven in Libanon en daar heb ik heel veel om gehuild.

Inmiddels huil ik niet meer zo snel. De oorlog heeft onze emoties verdoofd. Voor de oorlog werden we geraakt als er iemand overleed. We vonden het verschrikkelijk om mee te maken. Als we nu horen dat er iemand door de oorlog is omgekomen, dan zeggen we: ‘O nee, er is weer iemand overleden’. Maar we zijn het normaal gaan vinden. Ik richt me op wat dichtbij is: mijn dochter Marita, mijn geloof in God, familie, de manier waarop Pierre en ik elkaar steunen. Ik houd nog steeds van het leven, van springen in plaats van dansen. En ik heb veel gehuild omdat we in Libanon moeten wonen, maar nu kijk ik ernaar uit om dat aan te gaan.