Sawsan (33)

Sawsan staat op en loopt naar een klein kamertje. Met een koffer vol herinnering komt ze terug. ‘Het is bijzonder voor me dat ik straks word gefotografeerd. Ik was vroeger model. Kijk, hier heb ik een paar van mijn foto’s. Mijn gezicht was te zien in winkels en in magazines, vooral om make-up te promoten. Het is al lang geleden maar het betekent veel voor me. Als model is een heel team bezig om te zorgen dat jij er goed uitziet, dat jij je goed voelt, en daardoor voelde ik me heel speciaal – bijna belangrijk.

In de koffer zitten meer herinneringen. Het eerste rompertje van haar dochter. Een kussenhoes. Echofoto’s. ‘Het leven heeft me geleerd om sterk te zijn, doordat ik door zo veel dingen heen ben gegaan. Ik wilde zakenvrouw worden. Op mijn veertiende moest ik stoppen met school om te gaan werken. Mijn vader was ziek, hij kon niet voor een inkomen zorgen en er waren hoge ziekenhuisrekeningen. Ik werkte in een supermarkt. Een paar jaar later vertrok ik naar Dubai om daar een poosje geld te verdienen. Ik trouwde op mijn 21e, maar lag na zes maanden alweer in scheiding omdat het niet werkte tussen die man en mij.

Het is gek. Je kunt je leven beginnen vol beloftes: mensen willen jou als model, hele teams besteden aandacht aan je om jou mooi te maken, je doet het fantastisch op school. Zakenvrouw worden lijkt dan zo haalbaar en realistisch. En het lijkt alsof die dingen je bijzonder maken. Maar door een paar gebeurtenissen kan alles anders lopen. Ik heb moeten leren dat ik niet alles kan bereiken wat ik wil. En ik heb ook geleerd om toch van mijzelf te houden en voor mezelf te zorgen. Soms zit dat in kleine dingen. Ik wil bijvoorbeeld graag alles met iedereen delen. Mijn vader leerde me altijd dat ik ook iets voor mezelf mag houden, en ervan mag genieten. Dat vind ik dus moeilijk, maar het helpt me om te onthouden dat ik waardevol ben.

Ze lacht. ‘De les die mijn vader me leerde, kreeg hij uiteindelijk zelf op zijn bord! In 2011 vroeg mijn buurjongen of ik met hem wilde trouwen. Eerst wilde ik niet. Hij was jonger, vooral daarom. Maar het was complexer dan dat. Zijn moeder ging niet akkoord om dezelfde reden – zij wilde een jongere vrouw voor hem. En mijn vader was tegen omdat de buurvrouw heel onvriendelijk was, zo’n schoonmoeder gunde hij mij niet. Toch viel ik na drie jaar nee zeggen voor hem. Jaha, hij heeft het drie jaar volgehouden, hij bleef me vragen! De aanhouder wint.’ En weer lacht ze. ‘We trouwden en door ja tegen hem te zeggen deed ik wat mijn vader me heeft geprobeerd te leren: ik koos voor wat ik zelf graag wilde. Niet voor wat ik dacht dat anderen van mij wilden.

Ik kan eigenlijk niet goed uitleggen waarom ik voor dit huwelijk koos. Er waren al die drempels, en ik hield in het begin ook nog niet eens van mijn man. Dat zei ik ook tegen hem. Het moet iets te maken hebben gehad met de manier waarop hij mij behandelde. Die was vol vertrouwen. Hij was eerlijk tegen me. Over het leven dat hij me kon bieden, over de dingen die we wel en niet zouden kunnen betalen. Toen ik besloot te gaan werken als taxichauffeur steunde hij dat, omdat hij geloofde dat ik er goed in zou zijn. Hij zei: ‘Ik weet dat je na je werk altijd thuis zult komen.’ Hij nam me serieus, behandelde mij gelijkwaardig, en dat gaf mij zelfvertrouwen.

Mijn vader en moeder stemden in met ons huwelijk toen ik zwanger raakte van onze eerste dochter, Cinderella. Dat past ook bij hen. Mijn moeder heeft me altijd geleerd dat familie toewijding verdient. Dat het belangrijk is om je familie liefde te geven, en orde in hun leven. Het is logisch dat zij als oma ook die rol oppakt in het leven van haar kleinkinderen. Het is bijzonder wat de geboorte van een kindje teweeg kan brengen, is het niet? Hereniging met mijn ouders. En dan het moeder worden zelf... ik kan niet omschrijven hoe dat voelt. Ik weet nog dat ik Cinderella voor het eerst vasthield. Ik begon te huilen. Het was alsof er een droom uitkwam waarvan ik niet wist dat ik die ooit gehad had.’