‘Ik werd een leeuwin, voor mijn familie’
‘De bombardementen achtervolgen me nog steeds in mijn herinneringen. Ze werden een keerpunt in mijn leven. Toen het allemaal begon, werd ik een leeuwin. Ik moest mijn kinderen beschermen tegen het kwaad. Onze levens zijn zo kwetsbaar. Ik nam een beslissing, omdat het niet anders kon. Ik had geen keus.’
‘Als ontheemde moeder moest ik een nieuw leven beginnen, vanuit het niets. Ik verzamelde alle moed die nodig was om mijn eigen land te ontvluchten, zodat mijn kinderen een betere toekomst zouden hebben. Helaas ging het niet zoals gepland. We werden uiteengedreven en mijn hart brak in zoveel stukken dat ik ze niet kon tellen.
Op verzoek van mijn man reisde ik naar Libanon. Ik had daar familie met een eigen onderneming, dus het was logisch dat ik daarheen ging en hun hulp zocht. Mijn man vluchtte met onze kinderen naar Turkije toen de oorlog in Idlib, onze woonplaats, op zijn hoogtepunt was. Het plan was dat hij over zee zou reizen, samen met onze kinderen, om zich bij mij te voegen. De meeste mensen reizen tegenwoordig van Turkije naar Libanon. Maar na een paar maanden hoorde ik niets meer van hem. We verloren alle contact. En toen bereikte mij het verschrikkelijkste nieuws. Hij was met iemand anders getrouwd en besloot mij van mijn kinderen te scheiden. De wetten respecteren de rechten van vrouwen niet, vooral niet als het gaat om voogdij. Het is een schande. Mijn kinderen waren nog klein en hadden hun moeder nodig.
Toen we in Syrië waren, dwong mijn man mijn dochter om te trouwen. Ze was toen nog minderjarig. Hij besloot ook dat al onze kinderen van school moesten. Maar ik vond een manier om hen te laten doorgaan met hun opleiding. Onderwijs is het krachtigste wapen tegen onwetendheid. Het voorkomt dat mensen in de val lopen van misdaad en terrorisme. Mijn kinderen kwamen in de verleiding om te stoppen met school, maar ik wist ze ervan te overtuigen dat ze toch door moesten gaan met hun opleiding, in ieder geval voor een paar jaar. Ik had zelf het geluk om naar school te kunnen gaan en mijn opleiding heeft me sterker gemaakt. Het maakte me tot een verantwoordelijke volwassene en gaf me de middelen om problemen in het leven het hoofd te bieden. Daarom hecht ik zoveel waarde aan onderwijs. Ik had het geweldig gevonden als ik verder had kunnen studeren, aan de universiteit, maar de school van het leven me naast mijn basisopleiding gelukkig ook veel geduld en doorzettingsvermogen bijgebracht.
Op dit moment help ik mijn familie in hun winkel. Ik sorteer en verkoop fruit en groenten. Door het werk voel ik me verbonden met de natuur. Het maakt me dankbaar voor de rijkdom die Moeder Aarde ons teruggeeft.
Mijn kinderen brengen het beste in mij naar boven. Ze zorgen dat ik mezelf elke dag wil verbeteren, voor hen. Ik wil hen trots maken. Ik wil dat ze weten hoeveel ik ze mis en dat ik zielsveel van ze hou. Niets en niemand kan ons scheiden, onze band heeft geen grenzen. Mijn kinderen gaven me geschenken die ik zal teruggeven als we elkaar weer zien: deze armbanden. Ik begon ze te dragen op de dag dat mijn zoon werd geboren. Om mijn linker pols, dicht bij mijn hart. De andere twee armbanden zijn van mijn dochter. Ze heeft nu een zoontje en mijn wens is dat we snel herenigd worden. Ik heb ook nog een andere wens, een eenvoudige. Ik kan niet wachten om mijn kleinzoon zijn speelgoed te geven, een motorfiets. Ik heb hem dit speelgoed beloofd en ik breek nooit een belofte. Op een dag zal ik ze allemaal in mijn armen houden.
Mijn vrouwelijkheid, mijn vrouw-zijn, heeft me vergezeld op mijn reis door het leven. Het heeft me gevormd, het heeft mijn ziel en mijn geest beïnvloed. Mijn dierbaren waarderen de wijsheid die uit mijn vrouwelijkheid voortkomt.
Ik heb een zwak voor mijn zoon. Hij is kalm, briljant en goedhartig. Hij is altijd de trots en de vreugde van ons gezin geweest. Elke dag voel ik me net zo verscheurd als ons huis in Idlib. We moeten niet vergeten dat de oorlog niet alleen gebouwen heeft verwoest. Al deze ellende vernietigde ook een heleboel families. Maar ik ben nu hier. En ik probeer mezelf weer op te bouwen, ondanks mijn slechte gezondheid. De situatie in Libanon is nijpend, maar ik heb nog steeds vertrouwen in de mensheid. Ik geloof in solidariteit, dankzij de maatschappelijk werkers en alle gulle mensen die voor anderen zorgen. We hebben nog veel te doen op het gebied van vrouwenrechten en de rechten van vluchtelingen - de weg is nog lang en vol hindernissen - maar ik geef niet op.
Ik moedig alle vrouwen aan om een droom te vinden. Volg je droom en steun anderen om hun doelen te bereiken. Ik moest vanaf nul beginnen, voor mijn dierbaren. Het was nooit gemakkelijk, maar ik heb het gedaan. Voor mijn familie.'
